26/10/2010

103-JARIGE OPNIEUW GETEISTERD DOOR  ONAANVAARDBARE
EN INHUMANE TOESTANDEN IN RUSTHUIS

Katholiek rusthuis verbiedt 103-jarige om maaltijden te gebruiken in gezelschap van medebewoners

Geen toegang tot eetzaal tijdens gemeenschappelijk
eetgebeuren van zusters-medebewoners
 

De brutale sociale verstoring van de eerdere leefomgeving van de 103-jarige ex-kloosterlinge Antonia Nouwens, als gevolg van haar noodgedwongen verhuis na 11 jaar verblijf in het OCMW-rusthuis Vinkenhof te Houthalen, zorgde voor een ernstige belasting en psychische ontreddering. Samen met Tonia hoopten haar vertegenwoordiger en mantelzorgers Herman Bielen en Hildegard Cornelissen dat Immadi als katholiek rusthuis van de congregatie Kindsheid Jesu definitief voor het broodnodige thuisgevoel en geborgenheid zou zorgen, maar de realiteit blijkt evenwel anders.

>>> lees hier verder op Tonia's website deodata.be <<<

21/09/2010

FOUTE DIAGNOSE...

Huis en inboedel weg na hersenbloeding
 

23/03/2008

RUSTHUISBEWOONSTER (93) WIL EUTHANASIE

"Ik wil sterven,
en dat is alles wat ik vraag"

Amelie Van Esbeen wil euthanasie, maar er is geen enkele dokter of psychiater die hun handtekening willen plaatsen onder haar euthanasieverzoek. Ten einde raad is ze vorige week dan maar in hongerstaking gegaan. De vrouw van 93 eet en drinkt niet meer en ligt in een rustoord in Merksem te wachten tot ze overlijdt.

De reden waarom de dokters haar niet willen helpen is dat ze niet één specifieke ziekte of aandoening heeft die haar ondraaglijk doet lijden. De combinatie van allerlei ouderdomsverschijnselen zorgt ervoor dat zij het leven niet meer de moeite waard vindt. Verpleegkundig personeel wijst haar op de pracht van een zonnige dag, maar daar heeft ze geen boodschap meer aan.

Wim Distelmans, de voorzitter van de euthanasiecommissie, vindt daarom dat de euthanasiewetgeving voor sommige erg oude bejaarden verruimd zou moeten kunnen worden. Volgens hem moet de huidige invulling van “ondraaglijk lijden” dan ook herbekeken worden.

>>> Lees meer over het chronologische verloop van Amelies euthanasiewens en euthanasie <<<

7/10/2008

DEMENT... OF NIET?

2 jaar opgesloten voor dementie
in plaats van burn-out
bron: Omroep Brabant - 7/10/2008
 

14/05/2008

RUSTHUISBEWONER OTTO (84)

"Het is hier net een bewaarschool voor kleutertjes"
"Ik voel me behandeld als een kleine domme jongen"

Weinig mensen durven recht voor de raap hun gevoelens uiten of zijn angstig voor mogelijke nare implicaties. Otto König heeft dat niet, integendeel. Onomwonden en in zijn eigen stijl maakt hij zijn visie of wat hem op zijn lever ligt kenbaar en iedereen mag dat weten. Ook als we hem daarbij filmen en toestemming vragen om zijn getuigenis publiek te maken, zoals bvb deze publicatie op internet, lacht hij enig bezwaar sarcastisch weg en daagt hij ons uit, om het op TV te laten uitzenden...

Een 4-tal maanden na onderstaande filmopname overleed Otto op 22/9/2008.

marginalisering als roker leidt tot vereenzaming, frustratie en onmacht...
Niet elke bejaarde is een roker of zal al de woorden van Otto delen.
Toch begrijpen wij volkomen Otto's onbehagen en isolement. Hoewel Otto verbaal scherp uit de hoek kan komen, vertalen we zijn woorden eerder als een noodkreet, frustratie en onmacht t.o.v. het door hem ervaren isolement en betutteling. Het laat geen twijfel dat dit isolement en schrijnende vereenzaming in belangrijke mate hun oorsprong vinden in het ontbreken van een rookgelegenheid, waarbinnen nog enig sociaal contact mogelijk is.
Een afhankelijke bejaarde roker een keuze opdringen om hem enkel buiten (zelfs in gure weersomstandigheden) of op zijn kamer te laten roken is hem marginaliseren en hem (indirect gedwongen) buiten zijn leefomgeving plaatsen.

Roken is beslist ongezond, maar vereenzaming en een sociaal isolement zullen ontegensprekelijk ook een tekenend impact hebben op zowel een psychisch als fysiek welbehagen. En een bejaarde buiten in regen, wind of vrieskou eenzaam zijn rookbehoefte laten voldoen, kan mogelijk nog meer nefast zijn voor zijn gezondheid.

rokersdiscriminatie
Wij pleiten dan ook voor een rookbeleid dat, zeker voor de afhankelijke bejaarde rokers met beperkte mogelijkheden, stoelt op een minimale empathie en niet leidt tot hun marginalisering en vereenzaming.
In dit specifieke geval zou een rokerszone in het cafetaria van het rusthuis daar al heel wat aan kunnen bijdragen en wij begrijpen niet dat er in de gloednieuwe bouw (2008) van het rusthuis Vinkenhof, niet in het minst aandacht werd besteed aan deze rokende ouderen, die nog steeds een belangrijk deel uitmaken van onze samenleving...

Het is goed dat een meerderheid van niet-rokers een ruim aanbod aan rookvrije ruimtes heeft. Maar als niet-rokers recht hebben op een ruimte waarin zij zich prettig voelen, dan geldt datzelfde principe ook voor rokers. Ongelijke behandeling van rokers en niet-rokers, waarbij rokers geen stem meer hebben en geen ruimte meer krijgen toegewezen, is een ongeoorloofd onderscheid.

betutteling nog slechter dan roken
Uit een recent Amerikaans onderzoek blijkt dat het betuttelen en kinderlijk behandelen van bejaarden hen in een negatieve spiraal stuurt van depressie, stress, negatief zelfbeeld en gevoel van incompetentie. De manier waarop een oudere behandeld wordt, zou zelfs een groter effect op hun gezondheid hebben, dan regelmatig bewegen of niet roken (zie ook hier).
Luc Van de Ven, gerontopsycholoog bij de KU Leuven, zegt het nog sterker en stelt betutteling gelijk aan mishandeling en hen levend begraven (zie ook hier).

eenzaamheid even schadelijk voor gezondheid als roken
Eenzaamheid is even schadelijk voor de gezondheid als roken en obesitas. Een gebrek aan contact met anderen maakt ons niet alleen ongelukkig, maar ook ziek. Het geeft meer kans op hartaanvallen en beroertes en bevordert ook het ontstaan van Alzheimer. (lees hier verder)

20/10/2008

RUSTHUISBEWONERS NEERPELT SCHRIJVEN BOEK
L. Plessers & L. Geerits (Red.)

Leven voorbij de deur

Vroeger had iedere bejaarde een eigen voordeur. Een robuuste eiken deur, een koperen deurknop, een minuscuul kijkgaatje, geverfd, gelakt of gedecoreerd met een persoonlijk naamplaatje. In het rusthuis heeft iedereen dezelfde, eentonige deur. Alleen een kamernummer en een foto verraden dat er achter iedere deur een ander verhaal woont. Als je in het rusthuis een deur opentrekt, valt er een heel leven uit. Dienst Animatie De Duizendpoot van Woon- en zorgcentrum Sint-Jozef Neerpelt bundelde de trieste, pijnlijke en donkere verhalen maar ook de vrolijke, luchtige en hoopvolle verhalen van de bewoners in een sprekend en aangrijpend rusthuisboek.

Luister hier naar de voorstelling van het boek op Radio 2 -  uitzending middagpost van 18/11/2008
‘Leven voorbij de deur’ is te verkrijgen bij het rustoord en kost 22 euro. Binnenkort ligt het ook in de boekhandel. (uitg. Cyclus - ISBN 978-90-8575-025-3)

Uit de Inhoud:

Word ik wel aanvaard? – Soms is mijn hart een beetje klein – Ik voel mij geen volwaardige zuster meer – Ik woon op kamer 13. Voor mij is dat een geluksgetal – Je partner naar de afdeling voor bejaarden met dementie brengen, is verschrikkelijk – Alles staat nu zwart op wit – Vuilniskar – Ongerust – Ik vind het hier niet zo goed – Kast opruimen – Wat komen moet, dat komt – De eerste dagen zijn heel moeilijk – Slechte momenten – Lente in de tuin – Iedere deur een andere kleur? – Als de deur bijna dicht is… – Brief – Fragmenten uit het dagboek van een zorgbehoevende bewoonster – Ik kan het niet meer zeggen – In de badkamer – Ik ben mijn thuis kwijt – Mijn serviceflat ruikt altijd naar versgebakken brood of speculaas – Afwas – Kaarsje branden – Ladekast vol herinneringen – Animatie – Nieuwe thuis voor de familie – Ik lees graag en dat is mijn geluk – Pijnlijke vragen – Ik hoor er graag bij – Andere mentaliteit – Ik heb heel mooie zwaluwen – Ik voel me afgeschreven – Mijn man en ik hebben een diamanten bruiloft in het
verschiet – Ik moet tevreden zijn – Foto – Ik ben hier in kortverblijf – Dag zonder zorgen – Mijn echtgenote woont hier niet – Zolang mijn gezondheid het toelaat, geef ik de voorkeur aan een serviceflat – Waterbed – Ik zou veel liever nog thuis wonen – Ik wil in dit rusthuis vast benoemd worden – Kom alsjeblieft binnen – Ik voel me vervelend – Toen mijn echtgenoot stierf, viel ik in een zwart gat – Badkamergeheimen – Alles is veel te snel gegaan – Ik heb het al jaren niet meer zo druk gehad – Muur met een leven – Uitnodigend licht achter de deur – Verloren lopen – Van directrice tot bewoonster – Rusten en wachten – Ik woon graag in het rusthuis – Ik wilde heel graag naar het rusthuis, maar ik kreeg steeds te horen dat ik te goed was – Ik ben hier op mijn plaats – Het was heel zwaar om samen te leven met een hulpbehoevende echtgenoot. Ik voelde mij opgesloten – Begrafenis – Papieren slab – Trein – Eerste kennismaking – Op bezoek bij de keukenprinses – Rondleiding in een serviceflat – Ik ben heel tevreden met mijn kamer, alleen de deur trekt op niets – Kegelen – Als ze mij vragen hoe ik hier binnengekomen ben, antwoord ik vrolijk: ‘Met een looprekje!’ – Herkauwen en nagenieten – Mijn handen jeuken. Ik wil nog zoveel, maar het gaat niet meer – Als een verhaal de deur uitgaat… – Voorbij de deur.

16/12/2008

EEUWELINGE VERTELT...

Eeuwelinge Antonia Nouwens (100):
"Ik voel me vaak eenzaam
in het rusthuis"

 

Tonia's vertegenwoordiger en mantelzorgers onderhouden ook een website www.deodata.be over de eeuwelinge.

De afgelopen weken ging het eeuwelinge Tonia Nouwens niet zo voor de wind. Er was een aanpassing wegens de verhuis naar de nieuwbouw van het rusthuis Vinkenhof waar ze verblijft en vervolgens een ziekenhuisopname waar een gedwongen fixatie met zweedse band plaatsvond

In bijgaand filmpje (opname 12/06/2008) getuigt Tonia over haar gevoelens van eenzaamheid in het rusthuis; dat ze er zich te weinig omhuld en begeleid voelt; een gebrek aan structuur ervaart en  over de eerder schaarse vriendschap en betrokkenheid onder de meeste bewoners zelf... (ter verduidelijking: als oud-kloosterlinge benoemt Tonia elke autoriteitsfiguur in het rusthuis als 'overste')

'perfect gelukkig...'
Deze getuigenis is vastgelegd in een voor Tonia vertrouwde omgeving en omringd door vertrouwenspersonen. Naar derden zal Tonia zelden uiting aan geven aan persoonlijke grieven of gevoelens. Eerder zal zij confronterende vragen gemakshalve bevestigend beantwoorden met een 'ja ja' of 'nee nee', overeenkomstig met hetgeen zij vermoed, dat er van haar verwacht wordt... Zo heeft ze het haar hele leven ook geleerd, zeker als oud-kloosterlinge waar de overste zowat de enige spreekgerechtigde was.

Toch durft het OCMW-bestuur van Houthalen-Helchteren als verantwoordelijke voor dit rusthuis te stellen dat '...Mevrouw Nouwens perfect gelukkig is in het Vinkenhof...', zoals blijkt uit een officieel stuk (daterend 3 maanden na dit filmpje).
Deze houding negeert de facto volkomen de inhoud van  deze getuigenis en de boodschap die ze uitdraagt.

Wij denken eerder aan een ontoereikende personeelsbezetting, een louter somatische georiënteerde zorgverlening en allerhande implicaties als gebrek aan wezenlijke voeling en betrokkenheid van het beleid, met de bejaarde bewoners.
Als we Tonia vertellen over deze uitlating van het OCMW-bestuur reageert ze spontaan: "Maaaar toch... Hebben ze dat antwoord zelf geconstrueerd? Wat weten zij er toch van?"
 

7/08//2007

EEN JONG MENS KAN STRIJDEN, MAAR EEN 82-JARIGE...

"Ik heb niks misdaan"
Man van 82 snapt niet waarom rustoord hem buitengooit
bron: HBVL - 7/08/2007

OLEN - De 82-jarige Marcel Mariën begrijpt niet waarom de directie van Huize De Sterrewijzer in Olen hem verplicht tegen eind oktober zijn serviceflat te verlaten. Bovendien zou hij dan zijn dementerende echtgenote in het rustoord zo vaak niet meer zien.

Marcel Mariën haalt dagelijks zijn zwaar demente vrouw Elza in haar rolstoel uit de dementenafdeling naar zijn serviceflat in Huize De Sterrewijzer in Olen. Elza laat onafgebroken een jammerend geklaag horen. "Je merkt het, het is wel storend," zegt de 82-jarige man. "Maar mijn vrouw herkent alleen mij nog. Ik vind het al onwaarschijnlijk dat ze mij nog kent."
Volgens de directie van het tehuis zijn het vooral de medebewoners van de serviceflats die over het gedrag van Marcel klagen. Zo zou zijn televisie vanaf 's ochtends erg luid spelen. Daarnaast heeft hij altijd kritiek op de werking en bemoeit hij zich met het personeel. Om die redenen wordt hij verzocht zijn flat te verlaten tegen 31 oktober.
"Ik krijg het verwijt dat ik me niet aan de gemaakte afspraken hou. Zo mag ik enkel op mijn balkon komen als de buurvrouw er niet is. Dat moet ze dan aangeven door een vlaggetje buiten te hangen. Maar zelfs als ze weg is, hangt er geen vlaggetje."

Verhuizen
"Ik geef toe dat ik zeg wat ik denk en zie. Natuurlijk, ik bemoei me nogal eens met wat er gebeurt. Maar ik hou ervan om mijn vrouw en de andere mensen op haar afdeling te helpen. Dat is dikwijls ook echt nodig, omdat er op dat moment niemand anders is. Maar dat mag ik dus niet meer? Ik zit er wel de hele tijd zelf bij."
Of hij gezien de situatie dan niet liever elders gaat wonen, haalt hij de schouders op. "Met ons moe is het moeilijk om te verhuizen. Ik wil haar ook niet in de steek laten. Maar ik heb toch niks misdaan, behalve misschien te veel gezien en te veel gezegd. Er zijn wel dingen geweest die ik misschien beter niet had gezegd. Maar de gezelligheid is hier wel weg."
"Meneer Mariën heeft twee gezichten die wij hier allebei te zien krijgen," zegt dagelijks verantwoordelijke Françoise Gillain van Huize De Sterrewijzer. "Tegenover de rusthuisbewoners is hij altijd erg vriendelijk en helpt hij overal. Maar in de serviceflats willen de naaste omwonenden wegtrekken door zijn overlast. Ook met de medische ploeg en de vrijwillige maaltijdbedelers is er onrust. Na meerdere verwittigingen hebben we voor de groep moeten kiezen."
Het kort geding omtrent de uitzetting, dat maandag moest plaatsvinden, is uitgesteld naar eind augustus. HO